İlqar Qurbanov keçmişi vərəqlədi - “Anelka “Fənərbaxça”ya gələndən sonra ordan ayrılmalıydım”

Azərbaycan

13.08.2020
8496 Baxış

Azərbaycanda çox az sayda futbolçu var ki, həm ölkə daxilində, həm də xaricdə qazandığı uğurlarla öyünə bilərlər. Onlardan da biri İlqar Qurbanovdu. "Fənərbaxça”nın aşağı yaş qrupları üzrə komandalarında kapitanlıq edən, əsas heyətdə də görünməyə başlayan İlqar daha sonra Azərbaycana üz tutdu. "Xəzər Lənkəran”da parladı, "Sivasspor”un heyətində "Beşiktaş”ın qapısına qol vurdu. Millidəki ilk oyununda da qolla fərqləndi. "Qarabağ”ın heyətində bir-birindən maraqlı 6 mövsüm keçirdi, ardıcıl çempionluqlar, kuboklar qazandı. Bütün bu məqamları bir-bir sadalamaqdansa onun özüylə keçmişə səyahət etməyə qərar verdik.

Sport7.az-ın oxucuları bu müsahibəni diqqətlə oxuyandan sonra özləri keçmişə səyahət etməklə yanaşı, bir çox maraqlı məqamlardan xəbərdar ola biləcəklər.

- İlqar, atalarımız "igid oğul dayısına oxşayar” deyirlər. Sənin yaxşı futbolçu olmağında bu amil, yəni məşhur Cavadovlarla qohumluq daha çox rol oynadı, yoxsa öz istedadın və çalışqan olmağın?

- Elə ilk sualdaca çox maraqlı məqama toxunduz (gülür). Mən sayım, siz özünüz baxın. Bizim ailədə demək olar ki, hamı idmançı olub. Bəlkə də bir çoxları bilmir, mənim atam Bəhram Qurbanov da futbolçudu, 14-15 yaşadək yeniyetmələrdən ibarət Gürcüstan millisində oynayıb. Orda bir çox klublarda çıxış etdikdən sonra "Neftçi”dən dəvət alıb, əvəzedicilərdə forma geyinib. Ordan Mingəçevirin "Avtomobilçi” komandasına çağırılıb, bir müddət orda oynayıb. Rusiyaya yollandıqdan sonra isə Ordu İdman Klubuna dəvət alıb, əsgərlərin komandasının şərəfini qoruyub. Bəli, istedadım da burdan gələn xüsusiyyətdi. Təvəzökarlıqdan uzaq olsa da, çalışqan olduğumu da deməliyəm. Çünki istedad da müəyyən bir yerə kimidi. Nə əldə etmişəmsə, onu əzmkarlıqla əldə etmişəm. İstedadlı ola bilərsən, amma əzmkarlığın olmasa, bəlli bir yerdə dayanmağa məhkumsan. Dayılarım da futbolçu olub. İsgəndər və Füzuli Cavadovları hamı tanıyır. Onlarla yanaşı rəhmətlik Tofiq Cavadov və Rza, Arif Cavadov da futbolçu olub. Xalalarım da idmançı idilər. Mənim anamın özü otüstü xokkey üzrə idman ustası adını qazanıb. İnanmıram ki, Azərbaycanda başqa belə bir ailə olsun. Görürsüz ki, hamımız idmançıyıq.

- Maraqlıdı ki, səni həm müdafiəçi, həm yarımmüdafiəçi, hətta hücumçu kimi görmüşük. Bu universallığın səbəbi nədir? Bəlkə, nə vaxtsa qapıda da dayanmısan...

- Ümumiyyətlə, uşaq vaxtından universal futbolçu olmuşaq. Sadə dillə desək, məşqçilər hara qoyublarsa, orda da oynamışam. Heç vaxt bəhanə gətirməmişəm ki, mən bu mövqeydə oynaya bilmərəm. Yalan olmasın, hər bir mövqedə də yüksək səviyyədə çıxış etmişəm. Çalışmışam ki, effektli olum, meydanda canla-başla oynayım. 17-18 yaşıma kimi əsasən hücumçu kimi oynayırdım. "Fənərbaxça”nın əsas komandasında Kristof Daumun dönəmində isə müdafiəçi kimi sınanmağa başladım. Bəzi oyunlarda orda meydana müdafiəçi və yarımmüdafiəçi kimi çıxırdım. Azərbaycanda da Qurban Qurbanov "Qarabağ”da məni müdafiəyə qoyurdu. Amma əsasən hücuma meylli yarımmüdafiəçi kimi çıxış etmişəm. Yəni ki, universal olduğum üçün məşqçilər də mənə qarşı həmişə tələbkar olublar. Bəlkə də bu xüsusiyyətimə görə mənə üstünlük veriblər. Düzünü deyim ki, rəsmi oyunlarda qapını qorumamışam (gülür).

- Özün də "Fənərbaxça”nın adını çəkdin. İlqar Qurbanovun adı gələndə yadıma daha çox "Fənərbaxça” düşür. 90-cı illərin sonlarında sənin İstanbul klubuna yollanmağın idman mətbuatının əsas gündəmi idi. İstanbula gedişin necə baş tutdu?

- Düzgün vurğuladız, mən "Fənərbaxça”ya 1999-cu ildə yollanmışam. Bakıda "Neftçi”nin uşaq komandalarında İslam Kərimovun rəhbərliyi altında oynayırdım. Həmin vaxt "Fənərbaxça”dan mənə dəvət gəldi. Oyunumu bəyənmişdilər. Ora yollandıq və ilk oyundanca mənə göstərilən etimadı doğrultdum. Elə bu səbəbdən də mənə uzunmüddətli müqavilə təklif etdilər. Müqavilənin şərtlərinə əsasən bizi evlə təmin etdilər, atama iş tapdılar. Bacımın oxuması üçün məktəblə də təmin olunduq. Hər istəyimizi yerinə yetirirdilər. Uzun müddət orda oynadım, bütün yaş qruplarında kapitanlıq sarğısını mənə verdilər. Bir azərbaycanlı üçün böyük uğur idi. 5-6 il orda oynadım və əsas komandaya qədər yüksəldim. Bəzi səbəblər oldu ki, mənim qarşımı kəsdi. Təsəvvür edin, əsas komandada Aleks, Orteqa, Anderson, Tuncay Şanlı, Serhat, Van Hoydonk kimi "ulduz” futbolçular çıxış edirdi. Onlara da maraq böyük idi. Çox güclü futbolçularla bir araya düşmüşdüm, özüm də xeyli gənc idim. Bəlkə də başqa məşqçi olsaydı, oynaya bilərdim. Amma Kristof Daum cavanları heç sevməzdi. Vəziyyət elə idi ki, təkcə mən yox, heç bir gənc futbolçu oynamırdı. Semih Şəntürk, Mithat Yaşar, Gürhan Gürsoy kimi gənc futbolçular vardı, çox əla formada idilər. Onlara da şans verilmirdi. Belə bir vəziyyətdə mənə şans veriləcəyi də inandırıcı görünmürdü. Azərbaycan milli komandasının futbolçusu idim, şans istəyirdim. Bir-iki oyunda meydana buraxdılar, vəssalam. Sonra da "Fənərbaxça”ya Anelka gəldi. Belədə bir oyunçu komandanı tərk etməliydi. Gənc olduğum üçün həmin futbolçu mən oldum.

- Və bir gün "Xəzər Lənkəran”da göründün. Bu keçid necə baş tutdu? Həmin vaxt karyeranı Türkiyədə davam etdirmək imkanın var idimi?

- "Xəzər Lənkəran”a məni şəxsən Mübariz Mənsimov dəvət etdi. Bildirdi ki, Lənkəran futbolu ilə bağlı böyük bir layihələri var. Uzun müddətli layihədi və əsas hədəf çempionluğa oynayan komanda qurmaqdı. Həmin dövrdə də "Fənərbaxça” məni 3-cü, 4-cü liqa komandalarına icarəyə vermək istəyirdi. Bununla razılaşa bilməzdim. O liqalardan yuxarı qalxmaq çox çətindi. Türklər özləri belə ora gedəndən sonra karyeralarını bitirirdilər. Buna görə də Lənkərana gəldim, Mübariz Mənsimovla görüşdük. Ona dedim ki, bir ildən sonra yenidən Türkiyəyə qayıtmaq istəyirəm. Mənsimov da razılaşdı, dedi ki, "Xəzər Lənkəran”la çempion ol, sonra Türkiyəyə qayıdarsan. Elə də oldu. "Xəzər Lənkəran”la bir çox uğurlar qazandım. Daha sonra da "Sivasspor”dan gələn təklifi dəyərləndirdim. Növbəti 3 il üçün "Sivasspor”la müqavilə imzaladm, demək olar ki, məqsədimə çatmışdım. Çünki mən "Fənərbaxça”dan ayrılarkən yenidən Türkiyə Super Liqasında oynamağı hədəfləmişdim. Bunu da bacardım.

- Düzdü, üzərindən xeyli vaxt keçib, bəlkə də unutmusan. Respublika stadionunda "Xəzər Lənkəran” formasıyla qol vurdun və tribunalara tərəf qaçıb qulağını tutdun. Xatırlayırsansa, bu jestin səbəbi nə idi?

- Çox maraqlı məqamı xatırladız. Bu qol "Neftçi”ylə oyuna təsadüf etmişdi. "Qızıl oyun” olan mövsüm idi. Dolu tribunalar qarşısında gərgin oyun keçdi. Elə bunun nəticəsidi ki, o qolu siz də unutmamısız. Mən də bu vacib oyunda fərqləndim. "Xəzər Lənkəran” tribunaları möhtəşəm idi. Hər bir futbolçu arxasında belə azarkeş dəstəyi görəndə həvəslənir, daha böyük qüvvə ilə oynayır. Həmin azarkeşlərin yeri görünür, onlardan ötrü çox darıxıram. Onların yeri çox görünür. "Neftçi”yə qol vurdum və tribunalara tərəf qaçdım. Həm azarkeşlərlə bayram edirdim, həm də əmim oğlu ilə. O da həmin tribunada oturmuşdu. Fəxr edirəm ki, dolu tribunalar mənim adımı səsləyib, bayram edirdilər.

- Yenidən səni keçmişə, özü də Respublika stadionuna qaytaracam. 2004-cü ilin 28 mayında Özbəkistana qarşı yoldaşlıq oyunu keçirirdik. Cəmi 18 yaşında meydana çıxdın və qol vurdun... Sonra da tablonun altındakı tribunaya doğru qaçdın...

- Əla yaddaşınız var (gülür). Bəli, 2004-cü ildə milli komandada ilk qolumu vurdum. Siz dediyiniz tribunada bütün qohumlarım əyləşmişdi. Atam, əmilərim, onların övladları. Mən də qolu vuran kimi onlara tərəf qaçdım. Çünki onlar mənə həmişə dəstək olublar, inandıqlarını bildiriblər. Gözəl vaxtlar idi.

- Bununla belə milli komandada işlərin elə də yaxşı alınmadı. Yəqin ki, bunda Berti Foqtsun sənə münasibəti də rol oynayırdı. Almaniyalı məşqçi səni niyə sevmirdi?

- Milli komandada 20-21 yaşımda 30 oyun həddinə çatmışdım. Çalışırdım millimizə faydalı olum, əlimdən gələni edirdim. Xeyli uğurlu oyunlar da keçirmişəm. Yəqin ki, indiyə 100 oyun həddini keçərdim, rekordlar vurardım. Özümə də indiyə kimi qaranlıqdı ki, nə üçün məni milliyə çağırmırdılar. Legioner həyatı yaşayırdım, amma milliyə çağırmırdılar. Bunun səbəbini çox fikirləşmişəm. Təkcə Berti Foqtsla bağlı problem olduğunu düşünmürəm. Çünki Robert Prosineçkinin vaxtında da belə oldu. Baxmayaraq ki, sağ cinah müdafiəçi kimi "Qarabağ”da sabit oynayırdım. Avrokubok oyunlarında əsas heyətdə meydana çıxırdım. Yaxşı oyunlar keçirirdim. Milli komandaya zəif olduğuma görə yox, başqa səbəblərə görə dəvət almırdım. Aydın məsələdi. Nə üçünsə məni istəmirdilər.

- Yəqin ki, Türkiyə futbolu, oranın klubları sənin üçün xüsusiylə əzizdi. Sanki orda daha rahat oynayırdın. Bülənt Uyğunlu "Sivasspor” hamını təəccübləndirəndə heyətdə sən də vardın. Hətta "Beşiktaş”la oyunun qəhrəmanına da çevrilmişdin. O məşhur qolu və Sivasdakı günlərini necə xatırlayırsan?

- Bülənt hoca məni "Sivasspor”a çoxdan dəvət etmişdi. Bir neçə il yolumu gözlədilər. Hələ "Xəzər Lənkəran”da oynayanda dəvət göndərmişdilər. Dedim ki, bura çempion olmağa gəlmişəm, bu arzum reallaşan kimi gələrəm. Özünüz də bilirsiz, həmin mövsüm "Sivasspor” çempionluq uğrunda yarışırdı və mən də həmin heyətdə yer alırdım. Həm Super Liqada, həm də Türkiyə kubokunda məhsuldar ötürmələrim və qollarım oldu. "Beşiktaş”ın qapısında vurduğum qolla da Türkiyədə xeyli məşhurlaşmışdım. Çalışırdım ki, komandaya faydam dəysin. "Sivasspor” tarixində ilk dəfə lider mövqeyinə mənim "Beşiktaş”a vurduğum qol sayəsində yüksəlmişdi. Çempionluq şansını son turlara qədər saxlamışdıq. Sivasda məni indiyə qədər xatırlayırlar, medianın da gündəmində qalmışam. Hərdən məni xatırlayırlar, karyeramla maraqlanırlar. Sonrada "Boluspor”da da çıxış etdim. 20 oyuna 5 qol vurmuşdum, 4 qolun da ötürməsini etmişdim.

- 2011-ci ildə, 25 yaşında "Qarabağ”a gəldin və karyeranda yeni səhifə açıldı. Düz 6 il bu komandada forma geydin və maraqlıdı ki, bu müddətə xeyli uğur sığdırdın.

- 2010-2011-ci illər mənim üçün uğursuz alındı. "Mersin İdman Yurdu”na yollanmışdım. Həmin il orda çempionluq yaşadım, düzdü. Mersin təmsilçisi Super Liqaya vəsiqə qazandı. Mən orda iyrənc səbəblərdən oynamırdım, xeyli problemlərlə qarşılaşdım. İndi onları açıb-ağartmaq istəmirəm. Məşqçiləri də problemli idi, rəhbərliyi də. Təsadüfi deyil ki, hazırda bu klub fəaliyyətini dayandırıb. 6-7 ay maaşımı vermədilər. Məhkəməyə verdim, məhkəməni də qazandım. Bundan sonra Türkiyədə oynamağa həvəsim qalmadı. Maddi, mənəvi cəhətdən problemlər vardı. Çünki sabitlik ancaq Super Liqa klublarında vardı. Belədə "Qarabağ”a gəldim. Düzdü, formada deyildim, birinci mövsüm çətin oldu. Qurban Qurbanov da sağ olsun, mənə güvəndi, şans verdi. Öz üzərimdə çox çalışırdım, şansımı da dəyərləndirdim. Demək olar ki, oynadığım bütün oyunları yüksək səviyyədə, minimum səhvlə keçirirdim. "Qarabağ”da 100-dən çox oyun keçirmişəm, onların da üç, ya da dördündə müəyyən səbəblərdən zəif oynamışam. "Qarabağ”da çox gözəl illər keçirmişəm, unudulmaz qələbələr qazanmışıq. Ölkə kubokunda, Premyer Liqada, eləcə də avrokuboklarda çox gözəl oyunlar keçirmişik. Sevinirəm ki, mən də bu komandanın bir parçası olmuşam. Mənə dəstək olduğuna görə həm Qurban Qurbanova, həm də "Qarabağ” klubunun rəhbərliyinə minnətdaram.

- Maraqlıdı ki, "Xəzər Lənkəran”la da Azərbaycan çempionu olmusan, "Qarabağ”la da. Bu çempionluqların hər birnin öz yer var. Amma hansı çempionluq sənin üçün daha əzizdi?

- "Xəzər Lənkəran”la çempion olanda çox gənc idim, bu cür qələbəyə böyük ehtiyacım vardı. Həmin çempionluq mənə özünəinam, güc verdi. Ona görə də həmin hissləri unuda bilmirəm. "Qarabağ”la da birinci çempionluq xeyli özünəməxsus oldu. Komanda özü də bu çempionluğu çoxdandı gözləyirdi. Amma hər bir bir çempionluq xüsusi dəyərlidi, çünki çəkdiyin əziyyətin bəhrəsini görürsən. Ona görə də onları bir-birindən ayırmaq çox çətindi. Ümumilikdə Azərbaycanda 10 qənimətim var. Beş çempionluq kuboku, beş də ölkə kuboku. Hamısını da əziz mükafat kimi qəbul edirəm.

- Etiraf edək ki, "Qəbələ” və "Sumqayıt”a da ayağın düşərli oldu. Düzdü, çempion ola bilməmisən, amma öyünəsi nələrsə var...

- Əlbəttə, bu klublarda da uğurlarım oldu. "Qəbələ”yə getdim Avropa Liqasının qrupuna yüksəldik. Eləcə də bu komandayla Azərbaycan kubokunun qalibi oldum. Çempionatda sabit oynaya bilmədim ki, bunun da səbəbi zədələrdi. Bu yaşda zədə alanda bir qədər gec sağalırsan, bərpa olunmağa vaxt lazım olur. "Qəbələ”də çox yaxşı heyət vardı. "Sumqayıt”a gəldim və ilk cəhdimiz uğurlu oldu. Şadam ki, Avropa Liqasına vəsiqə qazanan komandada oynamışam.

- İlqar, maşallah olsun, iki oğul atasısan. Onların futbola həvəsi necədir? Sənin yolunu davam etdirə biləcəklərmi?

- İkisinin də futbola böyük maraqları var. İstəyərdim ki, Azərbaycanda yox, xaricdə oynasınlar. Düzdü, qismətdi. Amma hiss edirəm ki, istedadları, həvəsləri var. İndi seçim özlərinindi. İstəsələr, oynayarlar, istəməsələr, yox. Amma mənim üçün ən vacibi odu ki, hansı sahədə çalışacaqlarsa, Azərbaycanımıza xeyirli övlad olsunlar. Mən karyeram ərzində çox haqsızlıqlarla qarşılaşmışam. Oynamağa layiq idim, amma şans vermirdilər. Bütün bunları görə-görə gəlirdim. Amma xarakterimin sayəsində bütün bunlara dözmüşəm. Küsməmişəm, yorulmamışam, mübarizə aparmışam. Heç bir məşqçi mənə boş yerə forma verməyib, mən özüm o formanı məşqçidən almışam. Hər bir futbolçu bunu bilməlidi.